Krokusy w Dolinie Chochołowskiej 2025 - kiedy kwitną? - czyli porady i wskazówki

 

KIEDY KWITNĄ KROKUSY?

KROKUSY W DOLINIE CHOCHOŁOWSKIEJ 2025 – KILKA FAKTÓW I WSKAZÓWEK.

PORY KWITNIENIA KROKUSÓW W POSZCZEGÓLNYCH LATACH:

• W 2025 roku - 10 lutego zauważono już pierwszego krokusa w Dolinie Chochołowskiej (sytuacja identyczna jak w roku poprzednim), później nadeszła tygodniowa fala mrozów, czasowo do -15'C. 5., 6. i 8. marca zaobserwowano malutkie grupy krokusów w Dolinie Strążyskiej, Chochołowskiej oraz na obrzeżach miasta Zakopane. 11 marca zepsuła się pogoda oraz padał śnieg z deszczem i śnieg w wyższych partiach gór. 21 marca - śnieg ustąpił z Polany Chochołowskiej. Pierwsze skupiska pojedynczo rozstrzelonych kwiatów pojawiły się w okolicach kapliczki. Na razie scenariusz bardzo przypomina mi rok poprzedni, gdzie spodziewam się słabego widowiska kwitnących krokusów z powodu szybkich okresów ocieplenia i równie szybkiego przysypywania kwiatów śniegiem. 26. marca: pojawiły się pierwsze dość obfite dywany kwiatów o niewielkich rozmiarach. Co prawda nie są tak widowiskowe jak w latach poprzednich, ale przynajmniej są większe skupiska kwiatów. Znajdziemy je w okolicach kapliczki oraz w najwyższych częściach polany prowadzącej do kapliczki. 29 marca obficie kwitnie górna część Polany Chochołowskiej. Kwiaty tworzą gęste skupiska. W sobotę dolina przeżywała ogromny najazd turystów i ludzi deptających krokusy. W niedzielę i poniedziałek 30., 31. marca, przewidywane są opady śniegu, co może bardzo szybko zniszczyć widowisko. Główna część doliny jeszcze czeka na kwiaty. Na razie widać tylko pojedynczekwiaty.
• W 2024 roku - 10 lutego zauważono już pierwszego krokusa na Kalatówkach, a także kilka cebulek tych kwiatów wykopanych przez zwierzęta. 3 marca - na Kalatówkach, na Polanie Chochołowskiej i w Kościelisku zauważono kilka pojedynczych krokusów. Od 19 lutego nie było już śniegu na obu polanach. Miesiąc od zaniku śniegu zazwyczaj pojawia się pierwszy, większy wysyp kwiatów. 7, 8 marca - Dolina Chochołowska w całości zasypana śniegiem. 18 marca - polana była w większości wolna od śniegu, nawet pod lasem. Na Polanie pojawiało się coraz więcej fioletowych krokusów, ale jeszcze nie otwierały się. Tuż przy drodze pod reglami na odcinku Kiry-Dolina Małej Łąki było już sporo grup krokusów. 23 marca - Siwa Polana przechodziła pełnię rozkwitu. Polana Chochołowska i Kalatówki powoli rozkwitały krokusami. Na świąteczny weekend TPN przygotował akcję "Hokuskrokus" poprzez ustawienie ogrodzeń i wolontariuszy, mających chronić polany przez bezmyślnym zadeptywaniem kwiatów przez masy turystów. Władze parku narodowego przygotowały się na masowy najazd ludzi na wszystkie wymienione polany. 24 marca - krokusy w całości były przysypane śniegiem. 27 marca - pełny wysyp krokusów rozpoczął się na dobre. Największy najazd tłumów mieliśmy na święta 30 marca - 1 kwietnia. 30 marca - krokusy w pełni rozkwitu. W Dolinie Chochołowskiej i na Kalatówkach krokusy były rozstrzelone pojedynczo, nie tworząc fioletowych dywanów. Na Kalatówkach obok pojedynczych kwiatów było dużo nowych kiełków, ale polana zakwitła stopniowo - jedne kwiaty zanikały, a inne dopiero wyrastały. Dodatkowo blisko połowę polany zryły... sarny, a one same... jadły kwiaty! W Dolinie Chochołowskiej mieliśmy rzadko występujące kwiaty i niewielkie skupiska. Do fioletowych dywanów było daleko. Kwiaty kwitły do 10 kwietnia, jednak całodzienne opady mokrego śniegu z dnia 2 kwietnia zakończyły główne widowisko. Zatem szczyt kwitnienia krokusów przypadł na dni od 27 marca do 1 kwietnia. W dniach 30 marca - 1 kwietnia mieliśmy okropne, białe, mętne, gęste niebo, gdzie chmury najwyższego piętra zmieszały się z... pyłem z Sahary, co zapowiadały wcześniejsze prognozy pogody z czwartku, 28 marca. Niebo było wybitnie niefotograficzne, powietrze mętne, jakby lekko mgliste, a ledwo przebijające się słońce nie pozwoliło wydobyć pełni kolorów kwiatów. Dodatkowo 30 i 31 marca wiał bardzo silny wiatr (halny), a 1 kwietnia wstrzymano sprzedaż biletów do TPN na wszystkie szlaki, ponieważ halny osiągał 140 km/h, w Zakopanem zginęły dwie osoby: 9-cio letnie dziecko i 23 letnia kobieta jadąca samochodem. Na obie osoby, w różnych miejscach spadły powalone drzewa przez silny wiatr. Szlak do Doliny Chochołowskiej został w wielu miejscach zatarasowany powalonymi drzewami. Kolejny rok pod względem krokusów okazał się bardzo słaby i na dodatek mieliśmy nakładkę wybitnie niesprzyjających warunków pogodowych. Jedynie Siwa Polana kwitła przepięknie od 23 marca. W dniach 30 marca - 1 kwietnia polany położone dookoła szczytu Butorowego Wierchu obficie zakwitły, jednak trochę im brakowało do sytuacji z 2021 roku. Widowisko mimo wszystko było warte obejrzenia. W Dolinie Chochołowskiej wiele brakowało do widowiska z Butorowego Wierchu, a Kalatówki dosłownie okazały się klapą. 2-6 kwietnia - krokusy występowały pojedynczo, a to co zostało, w dużej części było stratowane przez opady ciężkiego śniegu. Kwiaty wyglądały jak po przejeździe ciężarówek. W tych dniach na Kalatówkach jeszcze kwitły rzadko rozstrzelone, pojedyncze kwiaty, a w Dolinie Chochołowskiej większe skupisko pojedynczych fioletowych kwiatów mieliśmy tylko w rejonie schroniska (6 kwietnia). 8 kwietnia - na Polanie Chochołowskiej zostały jedynie resztki kwiatów w okolicy kapliczki, na Kalatówkach tylko pojedyncze kwiaty w bardzo dużych odstępach, a na Butorowym Wierchu przeminęły ostatnie skupiska krokusów. W dniach 8-10 kwietnia mieliśmy pełny wysyp krokusów jak w Dolinie Chochołowskiej w latach obfitości na polanie pod Turbaczem

Malediwy na własną rękę 2025 - jak zorganizować wyjazd?

 

Jako, że już sześć razy byłem na Malediwach, postanowiłem zebrać wszystkie informacje, które przydadzą się podczas planowania i załatwiania urlopu na Malediwach również w czasach COVID-19 (gdyby kiedykolwiek coś podobnego miało wrócić). W tym artykule opowiem o tym jak zorganizować wakacje na Malediwach, jak maksymalnie obniżyć koszty, żeby było naprawdę tanio, na co musimy w szczególności uważać oraz najważniejsze – jak spędzać czas na wybranej przez nas wyspie. Przeprowadzę cię krok po kroku przez procesy wyszukiwania biletów lotniczych, opowiem o samym locie, omówię parametry związane z przelotem, wskażę jak wypełnić formularze, które mogą być później skontrolowane, opowiem jak wyszukiwać atrakcyjne lokalne i tanie wyspy na Malediwach, jak wygląda życie miejscowych ludzi, co zjemy w naszym hotelu oraz, co ty sam wyniesiesz ze swoich wakacji. Zaproponuję również kilka wycieczek, które są bardzo ciekawe oraz pokażę ci jak spędzać aktywnie czas, ponieważ, kto nie był na Malediwach, ten zazwyczaj myśli schematycznie: urlop na wyspie jest dla zakochanych, będę się nudzić i nie interesuje mnie wylegiwanie się na plaży. Chcę wyprowadzić cię z błędnego myślenia i pokazać, że Malediwy nie muszą być drogie oraz, że spędzisz tam naprawdę rajskie, aktywne wakacje (organizuję wyjazdy do czterech razy taniej niż w biurach podróży, wliczając w koszty: wyżywienie, przeloty i noclegi).

Jeśli jednak już wiesz, jak zorganizować takie wakacje, możesz od razu przejść do artykułów o poszczególnych wyspach:

Malediwy na własną rękę – FEHENDHOO, FULHADHOO, FINOLHU RESORT 

Malediwy na własną rękę – MATHIVERI, NIKA RESORT, BODUFOLHUDHOO

Malediwy na własną rękę – THODDOO, RASDHOO

Malediwy na własną rękę – FENFUSHI, HURASDHOO

Malediwy na własną rękę – NILANDHOO, DHARANBOODHOO, RINBUDHOO, BEZLUDNE WYSPY 

Malediwy są dla jednych marzeniem, a dla innych krajem, który nie spełni ich oczekiwań. Wszystko zależy od tego, na co jesteśmy nastawieni oraz, co już zobaczyliśmy i przeżyliśmy w swoim życiu. Pomimo, że na Malediwach byłem już trzeci raz (zawsze na innej wyspie/wyspach), to za każdym razem jestem zauroczony pięknem natury, plaż i krajobrazów. Dla mnie Malediwy są wakacjami marzeń. Na Malediwach z pewnością będziemy cieszyć się przepięknymi białymi, piaszczystymi plażami, niesamowitymi turkusowymi, czystymi lagunami i rajskimi palmami, których w naszym klimacie po prostu nie spotkamy. Z drugiej strony, wiele osób, które nigdy nie próbowały organizować podobnych wakacji na własną rękę, pomyśli sobie, że wyjazd do tego kraju i spędzenie w nim urlopu kosztuje fortunę. W tym artykule chcę ci pokazać, że nie musisz mieć worka pieniędzy, aby odpocząć w prawdziwym raju. Pokażę ci w jaki sposób zorganizować wakacje na Malediwach na własną rękę tak, żebyś przeżył jak najwięcej i żebyś przywiózł najpiękniejsze wspomnienia. Zobaczysz też różnicę pomiędzy wakacjami zorganizowanymi przez biuro podróży, a tymi, które zaproponuję ci ja. Nie będę mówił, jak bardzo złe są biura podróży (bo nie są), ale raczej moim celem jest wskazanie różnic, żebyś sam mógł dokonać odpowiedniego dla ciebie wyboru. Powszechnie krąży opinia, że na Malediwach nie ma co robić i raczej takie wakacje są dobrą opcją dla zakochanych. Zazwyczaj myślimy, że podczas urlopu będziemy tylko leżeć na plaży i nudzić się. Z pewnością podobna forma spędzania czasu wolnego nas nie interesuje. W tym artykule również wyprowadzę cię z błędnego schematu myślenia o Malediwach, który najczęściej powielają nasi znajomi, nie mający pojęcia o tym wyspiarskim państwie. A mówię to wszystko, jako człowiek, który organizuje wyprawy wysokogórskie i lubi aktywność górską.

Gruzja - Swanetia, cz. 5 (ostatnia): Zagaro Pass 2623 m n.p.m. i powrót do domu

 

DZIEŃ 9 – ZAGARO PASS 2623 m n.p.m. – OSTATNIE GÓRSKIE WYJŚCIE

Tego dnia nie nastawialiśmy się na wysokie góry. Raczej czuliśmy nostalgię z powodu końca naszego wyjazdu. Chcieliśmy zobaczyć jeszcze coś pięknego, ale zajmującego sporo czasu, aż do późnego popołudnia. Prognozy na dziś wskazywały, że od godziny 14.00 możemy spodziewać się burz oraz większego opadu. Zaproponowałem, abyśmy wszyscy razem wyszli na Zagaro Pass, ponieważ będą tam przecudnej urody widoki, a także mieliśmy mieć lepszą pogodę niż ostatnio. Każdemu spodobał się pomysł, ponieważ nie musieliśmy iść w wysokie góry, a widoki zachwycały na każdym kroku. Dla Damiana był to zupełnie nowy szlak, stąd miał okazję zobaczyć coś innego. Wstaliśmy około godziny 8.30. Niespiesznym krokiem przygotowaliśmy wszystko potrzebne do wyjścia na trasę. Jednak tym razem nie rozrabialiśmy izotoników, a wzięliśmy je ze sobą w postaci proszku. W planach miałem, aby nabrać zimnej wody górskiej z jednego z licznych potoków. Pomyślałem, że idealnym miejscem będzie podwójny, niski wodospad, ponieważ jest położony wystarczająco wysoko, brak w nim zanieczyszczeń oraz woda jest krystalicznie czysta. Podczas upału taki orzeźwiający izotonik zdecydowanie byłby lepszy niż gdybyśmy zabrali gotowe napoje z pokoju. Około godziny 10.00 przyszedł do nas gospodarz. Pożegnał się z nami, ponieważ już wyjeżdżał do Tbilisi ze swoją córką. Ten moment musiał kiedyś nadejść. Uścisnęliśmy się z nim – każdy po kolei. Dodał tylko, że jego brat zawiezie nas do Kutaisi, stąd nie mamy powodów do obaw. Zrobiło się nostalgicznie, ponieważ pewien etap naszego wyjazdu właśnie dobiegł końca… Od razu czuliśmy pustkę, bo nie było tego, który tyle rozmawiał i śmiał się z nami.

Zanim wyruszyliśmy w góry, poszliśmy jeszcze do kawiarni po buty położone przy piecu. Zdążyły dobrze wyschnąć. Siostra gospodarza powiedziała, że jak pojedziemy, to będzie pusto bez nas. Pomimo zaledwie dziewięciu dni spędzonych w Ushguli w pewnym sensie zżyliśmy się z tymi ludźmi. Bardzo podobał nam się klimat Swanetii, ale przede wszystkim cisza, spokój oraz niesamowita przyroda i zwierzęta żyjące na wolności. Nie mieliśmy przecież obaw, że luźno chodzące po wiosce i po zboczach górskich konie, byki, krowy i psy mogą coś nam zrobić. Krowy szły za człowiekiem, psy chciały coś zjeść i się pogłaskać, a konie wręcz lizały, kiedy wyszedłeś na trasę jako pierwszy. To wszystko głęboko zapadało w naszej pamięci. Patrząc na prognozy widzieliśmy, że pogoda nie ulega zmianom i na dodatek chmury potwierdziły mi, że na 100% przynajmniej będzie deszcz, a burza jest jako opcja. Mówią o tym chmury stratocumulus castellanus. Kiedy je widzisz wiedz, że na 100% będzie intensywny opad, a kto wie, czy na dodatek nie powstanie burza… Mając tę wiedzę, postanowiliśmy wyruszyć, ażeby skorzystać ze słońca i ostatnich pięknych, górskich widoków. Z kawiarni wyszliśmy około godziny 10.45. Omawiane chmury powstawały gdzieś w oddali, gdzieś poniżej wioski Ushguli, a wszędzie dookoła widniało błękitne, prawie czyste niebo.

Gruzja - Swanetia, cz. 4: skalny grzebień 3352 m n.p.m. i grań Podarok 3682 m n.p.m. – samotny rajd

 

DZIEŃ 8 – SKALNY GRZEBIEŃ 3352 m n.p.m. i GRAŃ PODAROK 3682 m n.p.m. – SAMOTNY RAJD

Po wczorajszym spotkaniu z gospodarzem trwającym do późnego wieczora mieliśmy wrażenie, że jeszcze rano będziemy musieli odpoczywać z powodu kaca. Tymczasem założyłem kolejne, wczesno poranne wyjście w góry, w przypadku, gdyby przywitało nas niebieskie niebo. Ekipa stwierdziła, że nie ma już sił na kolejne wysokie góry, dlatego umówiliśmy się, że wyruszę sam, a każdy z nas spędzi dzień na odpoczynku według własnych upodobań. Każdy lubił co innego: Basia potrzebowała samotności i spokoju, Damian ciszy i wody w otoczeniu gór, a ja wysokich gór i kwiecistych polan. Z taką myślą położyliśmy się spać wczorajszego późnego wieczoru.

WYKORZYSTANIE WIEDZY O CHMURACH I POGODZIE
Standardowo wstałem o godzinie 5.50, aby swoim zwyczajem sprawdzić niebo. Zobaczyłem, że jest całe siwe, ale wiedziałem, że będę miał bardzo dobrą pogodę, dlatego wstałem. Damianowi powiedziałem: ‘niebo jest siwe, ale za godzinę te chmury się rozlecą i będzie słońce’. Dlaczego tak pomyślałem? Ponieważ codziennie zajmuję się obserwacją chmur, badaniem pogody i klimatu, a robię to od 2000 roku. Patrzyłem na chmury o nazwie stratocumulus stratiformis perlucidus. Pod nią kryje się charakterystyka oraz jej właściwości. Pomimo, że nie miałem możliwości spojrzenia na nie z wysokości, aby ocenić ich strukturę i grubość, to wiedziałem, że: siwa warstwa jest cienka, jest równomiernie popękana, oraz że wspomniana struktura ‘żyje’ maksymalnie trzy godziny po wschodzie słońca. Mając takie dane postanowiłem, że wstaję i przygotowuję się do wyjścia w góry. Damian i Basia powiedzieli: ‘zostajemy i pójdziemy w ciągu dnia na swoje trasy, gdzie odpoczniemy’.

Gruzja - Swanetia, cz. 3: bezimienna góra 3106 m n.p.m., Zagaro Pass 2623 m n.p.m.

 

DZIEŃ 6 – BEZIMIENNA GÓRA 3106 m n.p.m.

Wszystkie oficjalne szlaki w okolicach Ushguli już przeszliśmy, a nawet mieliśmy jedną pozaszlakową górę na koncie tylko dlatego, że pomyliłem trasę w drodze na przełęcz Lagem. Dzięki temu mogłem wejść na bezimienną górę o wysokości 3242 m n.p.m. Dzisiaj przyszedł czas na drugi bezimienny szczyt – tym razem o wysokości 3106 m n.p.m. Jako że nikt z nas nie miał ochoty opuszczać pięknej wioski, na każdy dzień wymyślałem kolejne szczyty, trasy i szlaki, które moglibyśmy przejść. Dzisiejsza góra miała być najbardziej wymagająca, ponieważ nie prowadził na nią żaden szlak. Miałem jedynie informacje z mapy, gdzie zaznaczono możliwy przebieg ścieżki, która przy obecnej porze roku i bujnie rozrastających się chaszczach, mogła już dawno zaniknąć. Nie mogłem jednak tego stwierdzić jednoznacznie, dopóki nie sprawdzimy, jak jest naprawdę. Aby rozpocząć wędrówkę na tę górę musieliśmy wykorzystać początkowy fragment oficjalnej trasy na lodowiec Shkhara. Około 600 m za drugim mostem odbiegała początkowo błotnista ścieżka, przecinająca pod ukosem trawiaste zbocza. Wystarczyło, że wyszliśmy za obszar wioski, a podszedł do nas pierwszy pies. Znaliśmy go, a on nas. Był to stary kaukaz, który wchodził z nami drugiego dnia oraz podczas wędrówki na lodowiec Shkhara. Pogłaskaliśmy go na przywitanie. Widać, że nie miał siły chodzić po górach, dlatego dość szybko zawrócił i odpoczywał. Najwidoczniej był głodny. Rzuciliśmy mu coś do jedzenia. Nieco dalej, na wysokości terenu przewidzianego na kemping oraz tam, gdzie stały dwie drewniane budki wyciągu narciarskiego, przeszliśmy obok pasącego się stada koni. Kiedy poszliśmy nieco dalej, ono zaczęło iść za nami. Podobnie, jak podczas wcześniejszych dni, konie były przyjaźnie nastawione, zbiegały się wokół nas, po czym zaczęły nas lizać. Zdążyliśmy zrobić kilka ciekawych ujęć, nawet z młodym źrebakiem.

Tego dnia słońce świeciło pełną parą. Ponownie podziwialiśmy z bliska białą ścianę Bezingi, która wręcz zachwycała. Cieszyliśmy się bardzo, że mamy bardzo dobrą pogodę. Czas szybko upływał. Mieliśmy już szósty dzień wędrówek. Każdy z nas czuł zmęczenie po poprzednich trasach, ale jednak nadal chcieliśmy poznawać coś nowego. Podobnie jak wczoraj, źle zadziałała u mnie psychika. Posiadałem duże siły, zmęczenie organizmu dawało o sobie znać, ale jeszcze sporo mogłem pociągnąć. Jednak świadomość, że w krótkim czasie przechodzę ten sam fragment powodowała, że brakowało mi „napędu”. Potrzebowałem czegoś, co doda mocy moim nogom, by mogły iść dalej. Wczoraj tym czynnikiem była wyłaniająca się Ushba ponad lesistymi zboczami, a dzisiaj najwidoczniej potrzebowałem czegoś nowego, czego jeszcze nie znałem. Wiedziałem, że kiedy rozpoczniemy wędrówkę w nieznane, wówczas znajdzie się czynnik, który napędzi mnie do dalszej wędrówki. Z drugiej strony wiele radości dawał mi odcinek, którym aktualnie wędrowaliśmy, pomimo że szliśmy nim drugi raz. Od samego początku mieliśmy pewnego rodzaju atrakcje na szlaku, ponieważ przywitał nas stary pies, za chwilę przyjazne stado koni, a za drugim mostem wchodziliśmy na rozległe, zielone polany pełne kwiatów. Sam początek trasy daje nam możliwość podziwiania jednego z najpiękniejszych widoków, które zobaczymy podczas całego wyjazdu. Mówię o pięknej, długiej kaskadzie utworzonej na dwóch zboczach trawiastych gór, które tworzą niesamowite tło dla zielonej polany pełnej żółtych pierwiosnków. Dalej przecinaliśmy kolejne pofałdowania terenu, gdzie żywo-zieloną trawę pokrywały tysiące białych kwiatów. Właśnie z tej perspektywy najbardziej podobała mi się Ściana Bezingi, ponieważ pięknie komponowała się z zielenią i jasnoniebieskim niebem. Słońce wzeszło niedawno, dlatego aktualnie mieliśmy najpiękniejsze warunki do zdjęć.

Gruzja - Swanetia, cz. 2: Lagem Pass 2990 m n.p.m., bezimienna góra 3242 m n.p.m., Gvibari 2943 m n.p.m., Latpari Pass 2834 m n.p.m.

 

DZIEŃ 4 – LAGEM PASS 2990 m n.p.m., BEZIMIENNA GÓRA 3242 m n.p.m. (BEZPOŚREDNIO WIDOCZNA Z ŁAWKI PRZED NASZYM POKOJEM) – CZYLI JAK BŁĄD NA MAPIE ZAPROWADZIŁ NAS W ZNACZNIE LEPSZE MIEJSCE, OFERUJĄCE NIESAMOWITE WIDOKI

Słyszałem w nocy, że Damianowi oddycha się ciężko. Miał „zawalony” nos. Pomyślałem, że dzisiaj nie da rady wyjść w góry, ponieważ choroba tylko by postąpiła. Co prawda na zegarku miałem 2.00 w nocy, ale mimo wszystko nie liczyłem, że tak szybko dojdzie do zdrowia. Wstałem o standardowej godzinie – 5.30 rano. Zobaczyłem, że niebo jest idealnie czyste, niebieskie. Od razu ciągnęło mnie w wysokie góry. W głowie miałem zupełnie nową trasę tam, gdzie jeszcze nas nie było – Lagem Pass 2990 m n.p.m. Obudziłem wszystkich o godzinie 5.50 rano. Basia wstała chętnie, a Damian po dłuższej chwili powiedział: ‘dzisiaj nie dam rady, ale wy idźcie, jak chcecie, ja będę tutaj w pokoju leżał’. Przygotowaliśmy ciepłą zupę i izotoniki. Bardzo ciekawiła mnie nowa trasa, co na niej zobaczymy. Fragment ścieżki prowadzącej na przełęcz widziałem pierwszego dnia, kiedy szliśmy na lodowiec Shkhara. Wydawała mi się jakaś dziwnie brązowa.

 

Z pokoju wyruszyliśmy o 7.12. Damian tymczasem leżał w łóżku. Gorączka ustąpiła rano, tyle że miał typowe objawy przeziębienia. Przywitała nas piękna pogoda. Mieliśmy nadzieję, że i tego dnia będziemy mogli w pełni podziwiać przepiękne widoki. Nasza trasa prowadziła w stronę lodowca, ale my mieliśmy przejść jej tylko początkowy fragment – pierwsze 1,5 km, czyli trochę dalej niż most na rzece Enguri. Mogliśmy wybrać pierwszą lub drugą przeprawę, po czym za 400 m rozpocznie się szlak właściwy. Idąc ścieżką w stronę muzeum etnograficznego, jeszcze połowę dolnej części zielonej „zamszowej” góry pokrywał cień. Powoli przesuwał się ku rzece Enguri. Najpiękniejszy widok jest około godziny 7.30-7.40, kiedy jego granica przechodzi przez polany, gdzie pasą się konie i krowy. Wspominaną górę na dwie części dzieli głęboki żleb. Tworzy on podłużną dziurę/urwisko przypominające kanion, który nie zostaje oświetlony, podczas gdy okolica jest w całości nasłoneczniona. Wielka wyrwa i jasne, żywo zielone trawy tworzą bardzo duży kontrast. O tej porze naturalna dziura zarośnięta trawami wygląda, jak ogromna przepaść, do której mogą wpaść zwierzęta. W późniejszej porze dnia widać, że wielki rów, którym spływają wody lokalnego potoku wpadającego do rzeki Enguri, to jedynie złudzenie optyczne. Podziwiając omawiany piękny widok poszliśmy dalej, poza ostatnie wieże wioski Ushguli. Przyszedł tylko jeden pies. Mieliśmy wrażenie, że gdzieś go już spotkaliśmy. Nie spieszyłem się. Założyłem, że będziemy iść takim tempem, abyśmy mogli wszystko przeżywać, a nie zaliczać. Za lokalnym wzgórzem, na którym stała wieża kościoła, w najwyżej położonej części Ushguli, szeroka ścieżka łączyła się z główną drogą, którą jeździły taksówki wożące turystów z Mestii do lodowca Shkhara, a raczej do ostatniego płaskiego fragmentu, ponieważ na 2,4 km przed lodowcem trzeba iść wąską ścieżką przez zarośla. W opisywanym miejscu widniały dwie drewniane budki wyciągu narciarskiego. Dookoła kwitły niebieskie niezapominajki. Bardzo uwielbiam ich widok, ponieważ zdobiły okolicę i przywoływały piękne wspomnienia. Parędziesiąt kroków dalej, po prawej stronie widzieliśmy pięć koni. Przeszliśmy obok nich. Stały przed miejscem wyznaczonym na kemping, czyli tam, gdzie jest idealnie płaska polana. Dalej droga prowadziła w kierunku dwóch mostów na rzece Enguri. Wybraliśmy ten drugi, ponieważ prowadził bezpośrednio do celu. Pierwsza przeprawa dawała niesamowitą okazję zobaczyć naturalny kanion, częściowo zarośnięty młodymi brzozami, którym płynęła Enguri. Widok jest niesamowity! W godzinach popołudniowych można wykonać kilka jego ciekawych ujęć.

Gruzja - Swanetia, cz. 1: Lodowiec Shkhara, bezimienny punkt widokowy 2980 m n.p.m., Chubedishi 3015 m n.p.m., bezimienny punkt widokowy 3153 m n.p.m.

 

WSTĘP

Słyszałem o pięknych szczytach pokrytych zamszowymi trawami o niepowtarzalnym odcieniu zieleni, znacznie wyższych niż składnice deszczu i śniegu sunące po niebie, gdzie stoi się z głową zadartą do góry, jakbyś wypatrywał spadających gwiazd na nocnym niebie, gdzie kwiaty kwitną we wszystkich kolorach – od ich stóp aż po same chmury, od białego, aż po prawie czarny, tworzące niekończące się dywany, gdzie jest ich więcej niż ziaren piasku nad brzegiem morza, gdzie nigdy nie znajdzie się osoba, która je policzy, ponieważ kiedy jedne przemijają, w ich miejscu wyrastają nowe, równie piękne; gdzie zamszowa zieleń sięga aż po miejsca na niebie, z których otrzymuje życiodajną wodę; gdzie będziesz miał wrażenie, jakby wojska zimy już nie miały siły i wiosny nigdy nie przemogły; gdzie przeniesiesz się w czasie, bo tylko jednym spojrzeniem zobaczysz przekrój całego roku: wiosnę walczącą zamszową zielenią o jak najwyżej położone tereny, lato w pełni kolorów, jesień, której świadectwem są drewniane rzeźby z wyciągniętymi rękoma, które stoją niczym chochoły i pomniki, przypominające, jak kiedyś dawniej było oraz zimę, która musiała ukryć się aż ponad składnicami deszczu i śniegu, żeby wojska wiosny jej nigdy nie znalazły; gdzie wszystkie zwierzęta żyją w zgodzie ze sobą na ich cudownych zboczach, w pełni czując co to wolność; gdzie chociażbyś wyruszył w pojedynkę, to żadnej trasy, szlaku, czy nawet nic nie znaczącej ścieżki nigdy nie przejdziesz samotnie; gdzie zwierzęta pokażą Ci jak wygląda prawdziwa miłość, a każdy pies przytuli się do Ciebie jak dziecko do matki; gdzie okrąży Cię stado koni, kiedy pierwszy promień słońca zajrzy w tutejsze doliny; gdzie zawieje zimny wiatr, a ogrzeje przyjemne, gorące słońce, jakbyś opalał się nad brzegiem morza; gdzie przez ani jeden moment nie przyjdzie Ci żadna zła myśl do głowy; gdzie ludzie mieszkają w domach pamiętających bardzo dawne czasy, dla których będziesz jak brat; gdzie poczujesz przestrzeń, przyrodę i zobaczysz piękno w najlepszej postaci oraz gdzie rzeczywistość znacznie przekroczy twoje oczekiwania nawet, kiedy masz najlepiej opracowany plan wyprawy, i w których na zawsze zostanie cząstka ciebie, co sprawi, że będziesz chciał tam wracać…

 

Gdzie jest ten świat? Może pomyślisz, że mówię o najwyższych górach na Ziemi – o Himalajach, a może o innym, niedostępnym fragmencie naszej planety? Na szczęście znacznie bliżej nas jest świat, w którym wszelkie jego problemy i smutki zostają gdzieś w dolinach. Podobnie, jak wspomniana wcześniej wiosna, ma tak wielką siłę, że wrócisz z niego odmieniony, pełen radości i szczęścia oraz nieustającej myśli, która stale będzie Ci mówić: „wrócę tam jeszcze”. To Kaukaz – piękne, majestatyczne góry, które nie zostały jeszcze skażone duchem komercjalizacji, chciwością i hałasem, gdzie każdy, kto chce poznawać coś nowego, odpocząć od zgiełku, czy żyć w zgodzie z naturą, znajdzie to, co najlepsze dla siebie…

Nilandhoo, czyli Malediwy na własną rękę - jak zorganizować wyjazd?

 

Jeśli nie masz pojęcia, jak zorganizować wakacje na własną rękę na Malediwach, przeczytaj mój poradnik 'MALEDIWY NA WŁASNĄ RĘKĘ - JAK ZORGANIZOWAĆ WYJAZD?’. Omawiam tam krok po kroku, co masz zrobić oraz rozwiewam wszystkie obawy. Dodatkowo podaję linki i adresy stron internetowych, gdzie wszystko załatwisz samemu. Tutaj skupię się na omówieniu wyspy Nilandhoo.

DLACZEGO WYBRAŁEM NILANDHOO?
Jeśli mam jechać na Malediwy, to zawsze zastanawiam się, którą wybrać wyspę, ponieważ jest ich 1280, gdzie około 300 z nich jest zamieszkanych lub są prywatnymi wyspami pod resorty. Jako że zawsze jeżdżę na lokalne wyspy, ponieważ pasuje mi ich klimat, to mam też pewne wymagania, które musi spełnić miejsce, które chce odwiedzić. Przede wszystkim musi być dużo zieleni, palm, mało turystów, żeby nie było tłumów, a czym bardziej dziko, tym lepiej. Laguna musi być turkusowa i duża oraz wyspa musi oferować piękne widoki. Dodatkowo z wybranej wyspy musi być możliwość organizowania wycieczek, gdzie mógłbym zobaczyć trochę więcej różnorodnych rzeczy. W chwili pisania tego artykułu, poza Nilandhoo na Malediwach byłem cztery razy. Zawsze wybierałem takie miejsca, żebym podczas jednego wyjazdu mógł zwiedzić dwie, trzy wyspy, sand bank (będzie o nich w dalszej części tekstu) oraz miał możliwość podziwiania raf koralowych z podwodnym życiem (kolorowe ryby, manty, rekiny). Dotychczas odwiedziłem: Fehendhoo, Fulhadhoo, Finolhu (resort), Mathiveri,Bodufolhudhoo, Nika Island (resort), Thoddoo, Rasdhoo, Fenfushi oraz kilka sand banków i bezludnych wysp pomiędzy nimi. Według mojego rozpoznania, zrobionego jeszcze przed wyjazdem, z analiz wyszło mi, że tutaj będę miał znacznie większe możliwości niż na każdym poprzednim wyjeździe. Dlaczego? Ponieważ rejon Nilandhoo oferował kilka lokalnych wysp, mnóstwo tych bezludnych oraz wiele sand banków i duże możliwości podziwiania życia podwodnego. Na Nilandhoo chciałem pojechać już trzy lata temu, ale zawsze wszystkie miejsca były zajęte, dlatego musiałem poszukiwać innej wyspy. Teraz nadarzyła się okazja, dlatego skorzystałem.

Nie odkładaj swojego życia na "kiedyś"

 

W tym artykule chcę Cię zachęcić do refleksji nad samym sobą, ponieważ czasy są jakie są, a większość z nas „przegapia” swoje życie. Słowa te kieruję głównie do osób, które czują się mało lub nic nie warte, które ledwo wiążą koniec z końcem, i które czują się niespokojnie, ponieważ brakuje im środków do życia, a optymistycznych (dobrych) informacji ciągle brakuje. Osoby, które osiągnęły coś w życiu również dowiedzą się kilku nowych, ciekawych rzeczy. Zastanowimy się także, co jeszcze chcemy zrobić w naszym życiu oraz, jak sami siebie oszukujemy. Do analizy tego artykułu zachęcam w szczególności osoby, które na co dzień prowadzą rodzinne życie i nie sięgają myślami poza swoje najbliższe otoczenie, ponieważ właśnie takie osoby popełniają najwięcej podstawowych błędów w swoim życiu. Omówię wiele mechanizmów, które to powodują. Zapraszam również samotnych, nie mających pomysłu na swoje życie, których prawie każdy dzień wygląda tak samo, bo wpadli w pewien zły schemat nawyków: praca, jedzenie, telefon, telewizor, Internet do późnej nocy, spanie.

Zauważyłem, że niezależnie od tego, ile człowiek ma lat, ciągle używa te same sformułowania: „kiedyś to zrobię”, „kiedyś tam pojadę”, „może kiedyś mi się uda”, „kiedyś może sobie kupię”, itp. Podobne wyrażenia można mnożyć, ponieważ w zależności od sytuacji danego człowieka tym „kiedyś” do zrobienia może być wszystko. O co chodzi? O to, że myśląc, że chcemy coś zrobić, tak naprawdę nie myślimy, żeby coś zrealizować, a jedynie zwodzimy, zbywamy, oszukujemy samych siebie. Można powiedzieć, że wręcz boimy się marzyć. Od razu zaczynamy wymyślać jakie będą problemy po drodze, a nie widzimy jaki będzie cel naszego przedsięwzięcia. Tak! Widzimy tylko problemy. Wiecie dlaczego tak jest? Ponieważ nie czujemy naszej własnej wartości, nie wierzymy w siebie, mamy „wewnętrznego lenia” i boimy się wyjść poza nasze poczucie komfortu i bezpieczeństwa (czytaj: wygodę). Po pracy wolimy usiąść na kanapie i bezwładnie przeglądać śmieciowe treści na Facebooku lub odpalamy Netflixa, bo tak jest wygodnie. Jednocześnie czujemy się kimś mało ważnym, nic nie znaczącym. Tym jednym zdaniem mógłbym zakończyć cały artykuł, jednak należałoby się zastanowić, co powoduje, że czujemy się mało warci, że zawsze dopada nas leń i na dodatek widzimy same problemy? Ja znalazłem wiele takich rzeczy, dlatego omówię każdy z przypadków, ponieważ kiedy znasz swojego przeciwnika, będziesz wiedział „z czym” walczyć. Zadajmy więc sobie pytanie: co stoi na przeszkodzie, żeby nie odkładać czegoś na „kiedyś” i co powoduje, że zazwyczaj czujemy się mało warci i tracimy wiarę w siebie?

Korfu - co warto zobaczyć? - Korfu - top 10

 

KILKA DOBRYCH SŁÓW O KORFU

Wyspa jest sama w sobie dość specyficzna. Jeśli wcześniej byłeś gdzieś na greckich wakacjach i widziałeś wspaniałe błękitne laguny, jak np. na Krecie, czy Zakyntosie, to z pewnością nic lepszego tutaj nie zobaczysz. Wyspa oferuje wspaniałe widoki, piękne wrażenia i można cieszyć oczy zielenią przez 12 miesięcy w roku. Z pewnością przed wyjazdem warto zrobić sobie listę plaż, które chcemy odwiedzić, ponieważ same w sobie są pewną atrakcją przyrodniczą. Można też pokusić się o rejsy na sąsiednie wysepki, ponieważ tam zobaczymy bardzo wiele. Dla mnie osobiście Korfu pod względem przyrodniczym jest bardzo piękną wyspą i żałuję, że nie wszystko mogłem zobaczyć, co chciałem. Najbardziej na wyspie ciekawiły mnie malutkie plaże wciśnięte gdzieś pomiędzy skały, czy też takie, nad którymi wyrastały ogromne i wysokie klify. Jako, że jeżdżę głównie dla podziwiania wspaniałych krajobrazów, to właśnie na nich się skupię i o nich będę opowiadać. Z pewnością czystość wód zachwyca i możemy tu znaleźć wiele małych zatoczek z pięknymi szmaragdowymi i szafirowymi wodami. Korfu ma bardzo ciekawą linię brzegową i uchodzi za jedną z piękniejszych w Grecji, stąd warto skupić się na zwiedzaniu wyspy głównie na jej obrzeżach. Bardzo podobały mi się również małe i ciche wioski, piękna zieleń, poszarpana linia brzegowa i przede wszystkim czyste wody. Widoki z każdego wzniesienia z pewnością zapisywały się na trwałe w pamięci.

KILKA SŁÓW NA TEMAT RZECZYWISTOŚCI NA KORFU

Rzeczywistość na Korfu nie jest już taka kolorowa. Pomimo, że jestem osobą, która koncentruje się na pozytywach, to jednak są rzeczy, których nie da się ominąć, bo występują praktycznie na każdym kroku. Z tego względu muszę o nich wspomnieć, żeby uniknąć niepotrzebnego rozczarowania. Na Korfu bardzo szybko można zobaczyć, że wyspa dosłownie tonie w śmieciach. Przy każdej drodze po obu stronach zobaczymy sterty walających się butelek, papierków, kubków, itp. Przy każdej plaży znajdziemy całe mnóstwo chusteczek, zużytych materacy, papierków, kubków, itp. Po prostu nikt tego nie sprząta, a sami turyści mogliby zachowywać się lepiej, gdyż to oni głównie zaśmiecają teren, widząc, jak już jest na miejscu. Inna kwestia, to pozostawione samochody. Nie wiem, jakie Grecy mają prawo, ale na Korfu wyeksploatowany samochód, łódź czy motorówkę zostawia się w krzakach i pozostawia aż samemu się rozłoży pod wpływem warunków atmosferycznych. W drodze do jakiejkolwiek atrakcji turystycznej zauważymy co najmniej kilka takich aut, czy też łodzi i motorówek. Najbardziej w oczy jednak rzuca się głęboki oddech kryzysu z lat 2008/09 i 2015. Od razu można zauważyć, że tamtejszych Greków oba kryzysy gospodarcze musiały bardzo mocno przycisnąć, ponieważ w każdej wiosce znajdziemy średnio co drugi lub trzeci dom opuszczony lub walący się. Porzucone domy są w różnym stadium budowy. Niektóre są na etapie budowy betonowego szkieletu, inne mają wykończony parter i betonowy szkielet, a jeszcze inne są świeżo ukończone i pozostawione. Co ciekawe nawet funkcjonujące od długich lat hotele są porzucone w centrum znanych miejscowości, gdzie sprzęty niszczeją i stoją na dworze. W środku popularnej i dużej miejscowości turystycznej Sidari możemy znaleźć taki hotel, a w centrum miasta stoi pusty „szkieletor” straszący szarym betonem. W pobliżu innego trzygwiazdkowego hotelu mamy bezpośredni widok na inny betonowy, trzypiętrowy szkieletor. Ten widok jest tak powszechny, że nie da się tego nie zauważyć i nie wspomnieć. Najgorszy jest jednak fakt, że na obrzeżach Peroulades sfinansowano budowę szkoły z Unii Europejskiej oraz chodnik z latarniami do niej. Dzisiaj szkoła niszczeje i również jest porzucona, a chodnik i latarnie popadają w ruinę.

Nie daj się zaskoczyć!

 

Dzisiejszy świat tak szybko się zmienia, że artykuł, który ukończyłem kilka dni temu stał się w pewnym sensie nieaktualny, ponieważ wydarzyły się kolejne wydarzenia, o których trzeba obowiązkowo opowiedzieć. Napisałem go z myślą o Was, ponieważ tego nie uczą w szkołach, a kiedy powstaje jakaś nagła sytuacja, Polacy zawsze tracą dwukrotnie pieniądze. Spójrzmy jaki błąd popełniono w Polsce. Kiedy przyszła pierwsza informacja o ataku Rosji na Ukrainę, ludzie masowo w panice zaczęli robić zapasy benzyny, dolarów i Euro. Rynek tak działa, że kiedy wszyscy działają jednakowo w tym samym czasie (czytaj: panikują), to ceny gwałtownie rosną. Dokładnie to obserwowaliśmy w Polsce. Ceny benzyny dochodziły do 7,50 zł, a ropy przekraczały nawet 8 zł. Ludzie i tak masowo kupowali wyżej wymienione rzeczy, ponieważ myśleli ‘i tak będzie drożej’. Podobnie było z Euro i dolarami, czy słynnym cukrem w lipcu. Ludzie kupowali dolary za 5 zł i cukier za 8-10 zł, podczas, gdy dzień wcześniej dolar kosztował 4.05 zł, a cukier w lipcu kosztował 8-12 zł. Kiedy z każdym dniem cena dolara zaczęła spadać, panikujący zaczęli sprzedawać drogo kupionego dolara po coraz niższych cenach. Kiedy się temu przyjrzysz, zauważysz, że walutę kupili bardzo drogo i sprzedali ją tanio. Czyli stracili dwukrotnie. Jeśli ktoś kupił dolara za 5000 zł, to w wyniku omawianych zakupów w kilka dni stracił około 1300 zł. Dlaczego? Dlatego, że nie znał praw rządzących rynkiem, bo tego nie uczą w szkołach, a społeczeństwo nie chce się samo uczyć. Oczywiście mówimy w kontekście gospodarki światowej i Europy. Podobnie było z cukrem. Ludzie nie kupowali go kiedy był po 2,50-3,00 zł, ale brali po 10 kg, kiedy był po 8-12 zł, ponieważ myśleli, że go nie będzie. Kiedy cena cukru spadła do 5 zł, panikujące społeczeństwo zostało z kilogramami super drogiego cukru w domach. Jak zawsze po panice przychodzi spadek cen. We wrześniu cukier kosztował już 5-6 zł. Samą paniką ludzie spowodowali, że sztucznie można było podnieść dwukrotnie cenę cukru po okresie paniki, bo dla nich i tak jest tanio, bo był przecież taki drogi... Nikt za to w domu nie zadał sobie pytania: ale, jak to? Przecież cukier dostępny w Niemczech jest produkowany w Polsce i jest eksportowany do Niemiec. Tam cały czas kosztował w przeliczeniu na złotówki 3,60 zł. Nie dość, że cukier musiał być przewieziony za granicę, to i tak jest dużo tańszy niż w Polsce, pomimo, że polskie zakłady na terenie Polski go produkują... Jednak Was uspokoję, bo społeczeństwo niemieckie nie jest lepsze - też dali się "sfrajerzyć" na akcji o podobnym mechanizmie działania, tyle, że tam wybrano olej, a w Wielkiej Brytanii benzynę, której było w brud, ale sztucznie wywołana panika pozwoliła obłowić się tym, którzy ją wywołali. Ci, którzy sztucznie wywołują takie punktowe kryzysy doskonale wiedzą, jak działa ludzka psychika i jakie mamy braki w edukacji, dlatego takie numery będą POWTARZANE! Przed nami są kolejne sztuczne wydarzenia, dlatego wyprzedzajcie czasy i bądźcie przygotowani.